Στις 11 Νοεμβρίου συμπληρώνονται 27 χρόνια από την ιστορική κατάληψη του Ιδρύματος της Σχολής Τυφλών Θεσσαλονίκης από την Ένωση Τυφλών Βορείου Ελλάδος «Ο Λουδοβίκος Μπράιγ» με αιτήματα την ουσιαστική αναβάθμιση και δημοσιοποίηση της Σχολής.
 27 ολόκληρα χρόνια μετά τα αιτήματα παραμένουν ακριβώς τα ίδια…. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ο αριθμός των τυφλών που εκπαιδεύονται και φιλοξενούνται και των εργαζομένων, όταν από 60 που ήταν τότε οι πρώτοι, σήμερα είναι 25 ενώ οι δεύτεροι ακολούθησαν αντίθετη πορεία με τους 26 που ήταν, να είναι σήμερα 56. Όλα λοιπόν «δούλεψαν ρολόι» όλο αυτό το διάστημα, μιας και η Πολιτεία κατάφερε να εξαλείψει το «πρόβλημα» της Τυφλότητας μειώνοντας τους ποσοτικά, ενώ και αυτοί οι λίγοι που έχουν απομείνει απολαμβάνουν παροχές σοσιαλιστικών καθεστώτων αφού σε κάθε έναν αντιστοιχούν 2 «πρόθυμοι» υπάλληλοι. Γίναμε επιτέλους αυτό που πάντα ονειρευόμασταν….η Κούβα της Ευρώπης με την αγαστή συνεργασία και τις αέναες προσπάθειες του κρατικοδίαιτου «Σοσιαλιστικού» Τυφλικού Κινήματος.
 Η ζωή στην Σχολή Τυφλών είναι σουρεαλιστική. Πάντα ήταν. Απλώς, ανάλογα με τις εποχές και τις κυβερνήσεις, είχαμε διαφοροποιήσεις. Η ερμηνεία της κατάστασης είναι υπόθεση -και πάλι- όλων μας. Τρείς είναι οι συνιστώσες που συνθέτουν όλο αυτόν τον καιρό ένα σουρεαλιστικό σκηνικό στο έρμο τούτο ίδρυμα : το Υπουργείο Υγείας μέσω της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης,  το Συνδικαλιστικό κίνημα των Τυφλών και οι εργαζόμενοι του ιδρύματος.
Και οι τρείς αυτές συνιστώσες  έχουν σα κοινό παρανομαστή το χρήμα.
Και οι τρείς παραπάνω πληρώνονται για τις υπηρεσίες που προσφέρουν, οι αποδέκτες όμως των υπηρεσιών, οι ίδιοι οι τυφλοί, είναι αυτοί που στο τέλος την «πληρώνουν».
Στην διάρκεια των 27 αυτών χρόνων: σταμάτησαν την λειτουργία τους τα προστατευόμενα εργαστήρια καλαθοπλεκτικής, πλεκτικής, υφαντικής με αποτέλεσμα την απώλεια 15 και πλέον θέσεων εργασίας τυφλών εργαζομένων.
Επίσης, το τμήμα πολυανάπηρων τυφλών δεν υφίσταται πλέον, η χρήση μέρους της περιουσίας των τυφλών χρησιμοποιήθηκε για άλλους σκοπούς από αυτούς που όριζε συγκεκριμένη διαθηκή (πληρωμή μισθών αντί για ανέγερση οικοτροφείου), το εργαστήριο γλυπτικής σταμάτησε επίσης την λειτουργία του.
 Η κορωνίδα της εκπαίδευσης  του Ιδρύματος που ήταν η λειτουργία Σχολής Τυφλών Τηλεφωνητών παραχωρήθηκε σε ΙΕΚ με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό των τυφλών που δεν έχουν ολοκληρώσει την δευτεροβάθμια εκπαίδευση από την αγορά εργασίας, την ίδια στιγμή που για έναν αρτιμελή προκηρύσσονται θέσεις που απαιτούνται προσόντα στοιχειώδους εκπαίδευσης με αποτέλεσμα το φαινόμενο να απασχολούνται σε θέσεις τηλεφωνητών υπάλληλοι από την συμπαθή κατηγορία των καθαριστριών. Ποια είναι πραγματικά η επαγγελματική τύχη ενός τυφλού αποφοίτου πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης? Σιγουρα καμία.
 Και όλα αυτά τη στιγμή που στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων μόνο δύο νέες υπηρεσίες προστέθηκαν στην λειτουργία της Σχολής, το τμήμα υπολογιστών και τα φροντιστηριακά μαθήματα.
 Ο Νοέμβριος του 2010 βρίσκει την Σχολή Τυφλών αποδιοργανωμένη, με τεράστιο έλλειμα, με μια  φρέσκια διοίκηση που δείχνει ωστόσο κάποια πρώτα σημάδια νοικοκυρέματος. Δεν θα πρέπει να παραγνωρίσουμε βέβαια και την μεταστροφή της εδώ τοπικής ένωσης του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, της οποίας ο φθόνος και η εμπάθεια που εκφράζονταν τις προηγούμενες δεκαετίες για τους τροφίμους έχουν εξαληφθεί προς τιμή της νέας διοικούσας επιτροπής.
 Όλα αυτά όμως θα είναι πρόσκαιρα αν η Πολιτεία δεν επέμβει άμεσα με την εφαρμογή σταθερής κοινωνικής πολιτικής, διαχωρίζοντας τον ρόλο και τις υποχρεώσεις των τριών συνιστωσών. Αρμοδιότητα άσκησης διοίκησης οφείλει να έχει αποκλειστικά η Πολιτεία και όχι οι Συνδικαλιστικοί Φορείς της τυφλότητας και των εργαζομένων. Τα αποτελέσματα της απουσίας της Πολιτείας έχουν οδηγήσει το ίδρυμα στην απαξιωτική κατάσταση που βιώνει σήμερα.
 Επιτέλους όλοι οι εμπλεκόμενοι –αιρετοί, διορισμένοι και εργαζόμενοι - ας συναισθανθούν τις ευθύνες τους απέναντι στους χιλιάδες τυφλούς και τον ρόλο που τους έχει αναθέσει η Πολιτεία.

ΓΙΑ ΤΗΝ Ε.Τ.Β.Ε. "Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΜΠΡΑΪΓ"

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΟΥΖΑΚΙΤΗΣ